به نام دوست.
از آن زمانی که پا در دانشگاه تهران گذاشتم؛ از همان روزهایی که در تابستان‌های سبز و خنک دانشکدگان کشاورزی و منابع طبیعی داشت به پاییزهای نارنجی و جادوییش بدل می‌شد؛ فرصتی برای من پیش آمد تا بتوانم به عنوان یک عضو کوچک در خانواده کانون‌های فرهنگی جا پیدا کنم. گویی جایگاه و صحن و سرایی که می‌توانست تعالی‌بخش من و فضای بروز استعدادهای حقیر باشد، آنجا بود!
۱۴ آبان در تقویم دانشگاه تهران به عنوان روزی برای گرامیداشت جایگاه کانون‌های فرهنگی، هنری، دینی و اجتماعی دانشجویان ثبت شده است.
نهادی که بودش، تجلی‌بخش حضور، دغدغه‌مندی و کنش‌گری بی‌آلایش دانشجویان در صحن و سرای فکری و فرهنگی دانشگاه است و نبودش، نقش بی‌انگیزگی، خستگی و بی‌نشاطی را بر در و پیکر دانشگاه می‌تراشد.
آن روزنامه‌نگاری که به‌اشتباه عنوان «تاجر مرگ درگذشت» را روی آگهی ترحیم برادر آلفرد نوبل گذاشت، هیچ‌گاه فکر نمی‌کرد که برای تغییر جهانی که می‌شناسیم چه قدرتی دارد. قدرتی که باعث شد تا آلفرد نوبل، کارخانه‌دار و شیمیدان معروف سوئدی، تحت تأثیر قرار بگیرد و وصیت‌نامه‌ی خود را تغییر دهد و ثروت خود را وقف تجلیل از پیشرفت‌های علمی در حوزه‌های فیزیک، شیمی، پزشکی، ادبیات و صلح کند. اقدامی که باعث انگیزه گرفتن بانک مرکزی سوئد شد تا در کنار ۵ حوزه‌ی مورد وصیت آلفرد نوبل، جایزه‌ی علوم اقتصادی را در سال ۱۹۶۸ به یاد او پایه‌گذاری کند.
در این سال‌ها روز خبرنگار و روز دانشجو برایم حال و هوای دیگری داشته‌اند. دانشجو عنوانی است که بودم و خبرنگار، عنوانی است که می‌خواهم به آن نزدیک بشوم. اما امسال بنا بر شرایطی که داشتم، از حوالی روز خبرنگار تا همین حوالی روز دانشجو فرصت نشد تا از مسیری که اکنون خدمت شما هستم، با شما در ارتباط باشم.
