۱۴ آبان در تقویم دانشگاه تهران به عنوان روزی برای گرامیداشت جایگاه کانون‌های فرهنگی، هنری، دینی و اجتماعی دانشجویان ثبت شده است.
نهادی که بودش، تجلی‌بخش حضور، دغدغه‌مندی و کنش‌گری بی‌آلایش دانشجویان در صحن و سرای فکری و فرهنگی دانشگاه است و نبودش، نقش بی‌انگیزگی، خستگی و بی‌نشاطی را بر در و پیکر دانشگاه می‌تراشد.
هر کجای ایران عزیز که نیاز به یاری داشته باشد، کانون‌های اجتماعی، خیریه و امدادی به یاری می‌شتابند.
هر بار که صدای موسیقی جریان می‌یابد، یاد شجریان، بنان، خرم و دیگر جاودانگان هنر ایران زنده می‌شود. هر بار که تصویری بر بوم نقاشی نقش می‌ببندد، کمال‌الملک جاودانه می‌شود. سمندریان و انتظامی و... با هر اجرای تئاتر در کانون‌های دانشجویی خوشنود می‌شوند و هر فیلم سینمایی یاد مهرجویی و کیارستمی و... را زنده‌ می‌کند.
بزرگان ادب و فرهنگ ایران، از فردوسی و حافظ و سعدی بگیر تا اعتصامی و آل‌احمد و جمال‌زاده، با برنامه‌های کانون‌های فرهنگی دانشجویی از قاب‌ها بیرون می‌آیند. کتاب‌ها جان می‌گیرند و فرهنگ تعالی می‌یابد.
فعالان کانون‌های دینی‌اند که با تعمق در اندیشه‌ی طالقانی‌ها، مطهری‌ها، شهیدی‌ها و... راه را برای معرفی چهره‌ی اسلام حقیقی باز می‌کنند.
شرایط کنونی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور، تنور گرم فعالیت‌های دانشجویی را به سردی و یکجانبه‌گرایی کشانده است‌‌. با این حال اگر امروز، یک صفحه نشریه هنری فرهنگی منتشر شود؛ یا یک ساعت رویداد فرهنگی برگزار شود؛ یا یک دقیقه محتوای چندرسانه‌ای تولید شود؛ باید دست آن دانشجویان دغدغه‌مند را بوسید!
کسانی که حتی در تاریک‌ترین لحظات، از تلاش برای توجه به فرهنگ ایران عزیز، گامی عقب نمی‌کشند.
کانونی‌ها از این دسته افرادند...

علیرضا صبا،
عضو کوچک ابدی کانون‌های فرهنگی، هنری، دینی و اجتماعی دانشجویان دانشگاه تهران
۱۴ آبان ۱۴۰۲، به یاد روز کانون‌ها