به نام دوست.
از آن زمانی که پا در دانشگاه تهران گذاشتم؛ از همان روزهایی که در تابستان‌های سبز و خنک دانشکدگان کشاورزی و منابع طبیعی داشت به پاییزهای نارنجی و جادوییش بدل می‌شد؛ فرصتی برای من پیش آمد تا بتوانم به عنوان یک عضو کوچک در خانواده کانون‌های فرهنگی جا پیدا کنم. گویی جایگاه و صحن و سرایی که می‌توانست تعالی‌بخش من و فضای بروز استعدادهای حقیر باشد، آنجا بود!
